Triamcynolon-Polcortolon

[sportacademy]

Działanie
Triamcynolon jest syntetycznym glikokortykosteroidem, fluorowaną pochodną prednizolonu o silnym działaniu przeciwzapalnym. Ma niewielkie działanie mineralokortykoidowe. Hamuje rozwój objawów zapalenia, nie wpływając na jego przyczynę. Hamuje gromadzenie się makrofagów, leukocytów i innych komórek w rejonie ogniska zapalnego. Hamuje fagocytozę, uwalnianie enzymów lizosomalnych oraz syntezę i uwalnianie chemicznych mediatorów zapalenia. Powoduje zmniejszenie rozszerzalności i przepuszczalności naczyń włosowatych, zahamowanie migracji leukocytów i zahamowanie tworzenia się obrzęków. Nasila syntezę lipomoduliny, inhibitora fosfolipazy A2 uwalniającej kwas arachidonowy z błony fosfolipidowej, z jednoczesnym hamowaniem jego syntezy. Mechanizmy działania immunosupresyjnego nie są całkowicie poznane, ale triamcynolon może hamować komórkowe reakcje immunologiczne jak również specyficzne mechanizmy związane z odpowiedzią immunologiczną. Zmniejsza liczbę limfocytów T, monocytów i granulocytów kwasochłonnych. Zmniejsza także przyłączanie się immunoglobulin do receptorów na powierzchni komórek i hamuje syntezę lub uwalnianie interleukin poprzez zmniejszenie blastogenezy limfocytów T i zmniejszenie nasilenia wczesnej odpowiedzi immunologicznej. Może także hamować przechodzenie kompleksów immunologicznych przez błony podstawne i zmniejszać stężenie składników dopełniacza i immunoglobulin. Triacynolon hamuje wydzielanie ACTH przez przysadkę, co prowadzi do zmniejszenia wytwarzania kortykosteroidów i androgenów w korze nadnerczy. Rozwój niewydolności kory nadnerczy i czas powrotu jej funkcji zależy przede wszystkim od czasu leczenia i w mniejszym stopniu od dawki, pory i częstotliwości podawania leku, jak również od okresu półtrwania triamcynolonu. Po długotrwałym stosowaniu dużych dawek czynność nadnerczy może powrócić w ciągu 1 roku, a u niektórych pacjentów nigdy. Triamcynolon nasila katabolizm białek i indukuje enzymy biorące udział w metabolizmie aminokwasów. Hamuje syntezę i powoduje zwiększenie degradacji białek w tkance limfoidalnej, łącznej, mięśniowej i skórze. Długotrwałe stosowanie może spowodować zanik tych tkanek. Lek zwiększa dostępność glukozy, poprzez indukcję enzymów glukoneogenezy w wątrobie, pobudzenie katabolizmu białek (co zwiększa ilość aminokwasów biorących udział w glukoneogenezie) i zmniejszenia zużycia glukozy w tkankach obwodowych. Prowadzi to do zwiększonego gromadzenia glikogenu w wątrobie, zwiększa stężenie glukozy we krwi i zwiększa oporność na insulinę. Nasila lipolizę i mobilizuje kwasy tłuszczowe z tkanki tłuszczowej, co zwiększa stężenie kwasów tłuszczowych w osoczu. Po długotrwałym leczeniu może dojść do nieprawidłowej redystrybucji tłuszczu. Triamcynolon upośledza tworzenie kości i nasila ich resorpcję. Zmniejsza stężenie wapnia w osoczu, co prowadzi do wtórnej nadczynności przytarczyc i jednoczesnej stymulacji osteoklastów i zahamowania osteoblastów. Te działania wraz ze zmniejszeniem białkowych składników wtórnie do katabolizmu białek mogą prowadzić do zahamowania wzrostu kości u dzieci i młodzieży oraz rozwoju osteoporozy w każdym wieku. Triamcynolon nasila działanie endo- i egzogennych amin katecholowych. Działanie triamcynolonu występuje po 1-2 h i utrzymuje się około 6-8 h. T0,5 w osoczu wynosi od 2 do powyżej 5 h, w tkankach 18-36 h. Czas działania wynosi 2,25 dnia. Lek wiąże się z białkami osocza w 40%. Triamcynolon metabolizowany jest głównie w wątrobie, w mniejszym stopniu w nerkach. Wydalany jest z moczem w postaci nieaktywnych metabolitów; mniej niż 15% dawki stanowi niezmieniony triamcynolon.

Wskazania
Choroby układu endokrynnego: niewydolność kory nadnerczy pierwotna (choroba Addisona) i wtórna (lekami z wyboru są hydrokortyzon i kortyzon, syntetyczne analogi mogą być stosowane z mineralokortykoidami); zespół nadnerczowo-płciowy (wrodzony, hiperplazja nadnerczy) - leczenie stosuje się w celu zahamowania wirylizacji spowodowanej nadmiernym wytwarzaniem androgenu w nadnerczach (zaleca się podawanie sodu; u niektórych pacjentów może być konieczne także podawanie mineralokortykosteroidów); hiperkalcemia związana z chorobą nowotworową; nieropne zapalenie tarczycy. Choroby reumatyczne - jako leczenie wspomagające w stanach zaostrzenia: zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa, łuszczycowe zapalenie stawów, reumatoidalne zapalenie stawów, młodzieńcze reumatoidalne zapalenie stawów (w przypadkach nie poddających się innym metodom leczenia), gorączka reumatyczna, ostre i podostre zapalenie kaletki maziowej, pourazowe zapalenie kości i stawów, zapalenie nadkłykcia, nieswoiste ostre zapalenie pochewki ścięgna, ostre dnawe zapalenie stawów, zapalenie błony maziowej u pacjentów z zapaleniem kości i stawów. Kolagenozy (w okresach zaostrzenia lub w niektórych przypadkach jako leczenie podtrzymujące): reumatyczne lub niereumatyczne zapalenie mięśnia sercowego, ostre gośćcowe zapalenie mięśnia sercowego, toczeń rumieniowaty układowy. Choroby skóry i błon śluzowych: złuszczające zapalenie skóry, opryszczkowe pęcherzowe zapalenie skóry, ciężkie łojotokowe zapalenie skóry, ciężki rumień wielopostaciowy (zespół Stevens-Johnsona), ziarniniak grzybiasty, pęcherzyca, ciężka łuszczyca. Choroby alergiczne o ciężkim przebiegu oporne na inne metody leczenia: całoroczny lub sezonowy alergiczny nieżyt nosa oporny na inne leki, kontaktowe zapalenie skóry, atopowe zapalenie skóry, choroba posurowicza, reakcje nadwrażliwości na leki, astma oskrzelowa. Choroby oka (cieżkie ostre i przewlekłe procesy alergiczne i zapalne): zapalenie tęczówki i ciała rzęskowego, zapalenie naczyniówki i siatkówki, rozlane zapalenie błony naczyniowej tylnego odcinka oka, zapalenie nerwu wzrokowego, współczulne zapalenie naczyniówki, zapalenie przedniego odcinka oka, alergiczne zapalenie spojówek, zapalenie rogówki (nie związane z zakażeniem wirusem opryszczki lub zakażeniem grzybiczym), półpasiec oczny, alergiczne owrzodzenie brzeżne rogówki. Choroby układu oddechowego: beryloza, zespół Löfflera, zachłystowe zapalenie płuc, objawowa sarkoidoza, piorunująca lub rozsiana gruźlica płuc (z jednoczesnym leczeniem przeciwprątkowym). Choroby układu krwiotwórczego: niedokrwistość hemolityczna nabyta (autoimmunologiczna), niedokrwistość aplastyczna wrodzona, erytroblastopenia (niedobór erytroblastów w szpiku), małopłytkowość wtórna u dorosłych, idiopatyczna plamica małopłytkowa dorosłych. Choroby nowotworowe (jako leczenie paliatywne, łacznie z odpoweidnim leczeniem przeciwnowotworowym): białaczki i chłoniaki u dorosłych, ostra białaczka u dzieci. Obrzęki: w celu wywołania diurezy lub remisji proteinurii w zespole nerczycowym, bez uremii, typu idiopatycznego lub w przebiegu tocznia rumieniowatego. Choroby przewodu pokarmowego (w okresach zaostrzenia; długotrwałe leczenie jest niewskazane): wrzodziejące zapalenie okrężnicy, choroba Crohna. Choroby neurologiczne: stwardnienie rozsiane w okresach zaostrzenia. Inne: gruźlicze zapalenie opon mózgowych z blokiem podpajęczynówkowym lub blokiem zagrażającym, jeśli jest stosowany razem z właściwym leczeniem przeciwgruźliczym; włośnica z zajęciem układu nerwowego lub mięśnia sercowego.
Przeciwskazania
Nadwrażliwość na triamcynolon lub inne składniki preparatu. Układowe zakażenia grzybicze. Szczepienia, zwłaszcza szczepionkami zawierającymi żywe wirusy.
Środki ostrożności
Podawanie triamcynolonu pacjentom z czynną gruźlicą powinno być ograniczone do przypadków gruźlicy rozsianej lub o przebiegu piorunującym i tylko z jednoczesnym leczeniem przeciwprątkowym. Pacjenci z gruźlicą utajoną lub dodatnią próbą tuberkulinową otrzymujący triamcynolon powinni być obserwowani pod kątem rozwoju gruźlicy. W przypadku długotrwałego stosowania glikokortykosteroidów powinni otrzymywać profilaktycznie leki przeciwprątkowe. Triamcynolon może maskować objawy zakażenia, zmniejszać odporność na zakażenie i zdolność jego lokalizacji. Może ujawnić utajoną pełzakowicę. U osób przybyłych z krajów tropikalnych lub pacjentów z biegunką o nieznanej przyczynie, przed leczeniem glikokortykosteroidami należy wykluczyć zakażenie pełzakiem czerwonki. U pacjentów z niedoczynnością tarczycy lub marskością wątroby triamcynolon działa silniej. W przypadku półpaśca ocznego stosować ostrożnie ze względu na ryzyko perforacji rogówki. Należy zachować ostrożność podczas leczenia kwasem acetylosalicylowym łącznie z triamcynolonem u pacjentów z hipoprotrombinemią. Lek stosować ostrożnie w nieswoistym wrzodziejącym zapaleniu okrężnicy jeśli istnieje zagrożenie perforacją, ropniach lub innych ropnych zakażeniach, uchyłkowatości jelit, świeżych zespoleniach jelitowych, czynnym lub utajonym wrzodzie trawiennym, niewydolności nerek, nadciśnieniu tętniczym, osteoporozie, nużliwości mięśni, cukrzycy, zaburzeniach wątroby, jaskrze, zakażeniach grzybiczych lub wirusowych, hiperlipidemii, hipoalbuminemii, ostrych psychozach, padaczce. W razie perforacji w obrębie przewodu pokarmowego u pacjentów leczonych dużymi dawkami triamcynolonu, objawy zapalenia otrzewnej mogą być nieznaczne lub nie wystąpić wcale. Niemowlęta i dzieci leczone długotrwale należy obserwować ze względu na ryzyko wystąpienia zaburzeń wzrostu i rozwoju. Pacjenci, którzy otrzymują leki hamujące układ immunologiczny są bardziej wrażliwi na zakażenia niż zdrowi pacjenci. Ospa wietrzna, półpasiec i odra może mieć ciężki przebieg u nieodpornych dzieci i dorosłych po podaniu kortykosteroidów. Szczególnie u tych pacjentów, którzy nie chorowali na te choroby, należy unikać narażenia na zakażenie. Jeżeli wystąpi ospa wietrzna należy rozważyć podanie leków przeciwwirusowych. Preparat zawiera laktozę i nie powinien być stosowany u pacjentów z dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Ciąża i laktacja
Lek może być stosowany u kobiet w ciąży jedynie w przypadku, gdy korzyść dla matki przeważa nad potencjalnym zagrożeniem dla płodu. Matki leczone triamcynolonem nie powinny karmić piersią.
Działania niepożądane
Mogą wystąpić: przyspieszone lub nieregularne bicie serca, zastoinowa niewydolność krążenia, nadciśnienie tętnicze, drgawki, wzrost ciśnienia wewnątrzczaszkowego z tarczą zastoinową, ból i zawroty głowy, zaćma, zwiększenie ciśnienia śródgałkowego, jaskra z możliwością uszkodzenia nerwów wzrokowych, wytrzeszcz, zaburzenia widzenia, wrzód trawienny z możliwością perforacji i (lub) krwawienia, perforacje jelita grubego lub cienkiego, szczególnie u pacjentów ze stanem zapalnym w obrębie jelit, czarne, smoliste stolce, fusowate wymioty, zapalenie trzustki, wzdęcia, wrzodziejące zapalenie przełyku, zaburzenia trawienia, nudności, wymioty, zwiększone łaknienie, rozstępy skórne, trądzik, upośledzone gojenie ran, scieńczenie skóry, sińce, wybroczyny i wylewy krwawe, rumień, alergiczne zapalenie skóry, pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy, osłabienie siły działania mięśni, miopatia posteroidowa, utrata masy mięśniowej, osteoporoza, złamania kompresyjne kręgów, aseptyczna martwica głowy kości udowej i ramieniowej, patologiczne złamania kości długich, nieregularne miesiączkowanie, zaburzenia miesiączkowania, zespół Cushinga, zahamowanie wzrostu u dzieci, wtórna niedoczynność kory nadnerczy i przysadki (szczególnie w sytuacjach stresowych, jak choroba, uraz, zabieg operacyjny), ujawniona cukrzyca i zwiększone zapotrzebowanie na insulinę i leki przeciwcukrzycowe u pacjentów z cukrzycą, hirsutyzm, ujemny bilans azotowy, zwiększenie stężenia glukozy we krwi i moczu, zwiększenie masy ciała, zespoły zakrzepowo-zatorowe, obrzęk stóp lub nóg, złe samopoczucie, wtórne zakażenia grzybicze lub wirusowe, zwiększenie lub zmniejszenie ruchliwości i liczby plemników, zaburzenia wodno-elektrolitowe (zatrzymanie sodu i płynów, utrata potasu, zasadowica z niedoboru potasu, zwiększone wydalanie wapnia), zaburzenia snu, przedłużający się ból gardła, przeziębienie lub gorączka, reakcje nadwrażliwości, w tym ciężkie reakcje alergiczne (wysypka, pokrzywka, świąd, trudności z oddychaniem, ucisk w klatce piersiowej, obrzęk twarzy, warg, języka), euforia, nagłe zmiany nastroju, zaburzenia osobowości, ciężka depresja, objawy psychozy.
Nagłe odstawienie leku może spowodować wystąpienie niewydolności kory nadnerczy. Przerwanie leczenia po długotrwałym stosowaniu może wywołać objawy zespołu odstawienia glikokortykosteroidów, takie jak: gorączka, bóle mięśni i stawów, złe samopoczucie. Objawy te mogą wystąpić nawet w przypadku, gdy nie stwierdza się niewydolności kory nadnerczy.
Interakcje
Jednoczesne stosowanie triamcynolonu i NLPZ lub alkoholu zwiększa ryzyko powstania wrzodu trawiennego i krwawienia z przewodu pokarmowego. Stosowanie jednocześnie triamcynolonu, amfoterycyny B lub inhibitorów anhydrazy węglanowej może powodować hipokaliemię, przerost mięśnia sercowego, zastoinową niewydolność krążenia. Stosowane jednocześnie steroidy anaboliczne, androgeny i triamcynolon mogą powodować obrzęki, trądzik. Stosowanie triamcynolonu z lekami cholinolitycznymi, głównie atropiną może spowodować zwiększenie ciśnienia śródgałkowego. Stosowanie triamcynolonu z lekami przeciwzakrzepowymi, pochodnymi kumaryny, indandionu, heparyną, streptokinazą, urokinazą zwiększa ryzyko wystąpienia wrzodu trawiennego i krwawienia z przewodu pokarmowego oraz zmniejsza, a u niektórych pacjentów zwiększa, skuteczność działania tych leków. Dawka powinna być ustalona na podstawie czasu protrombinowego. Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne mogą nasilać zaburzenia psychiczne związane ze stosowaniem triamcynolonu. Lek zmniejsza działanie przeciwcukrzycowe insuliny i doustnych leków przeciwcukrzycowych. Stosowanie preparatu z lekami podawanymi w nadczynności tarczycy, hormonami tarczycy może zmieniać ich wpływ na czynność tarczycy. Może być konieczna zmiana dawki lub odstawienie leku przeciwtarczycowego lub hormonu tarczycy. Doustne leki antykoncepcyjne zawierające estrogeny mogą zmieniać metabolizm triamcynolonu i zmieniają jego wiązanie z białkami, co prowadzi do wydłużenia okresu półtrwania i nasilenia działania triamcynolonu. Triamcynolon zwiększa ryzyko wystąpienia zaburzeń rytmu serca i toksyczności po glikozydach nasercowych (glikozydy naparstnicy). Zmniejsza działanie leków moczopędnych oraz zwiększa występujące po lekach moczopędnych zmniejszenie stężenia jonów potasowych we krwi (hipokaliemia). Triamcynolon zwiększa zapotrzebowanie organizmu na kwas foliowy. Jednoczesne stosowanie triamcynolonu i leków immunosupresyjnych zwiększa ryzyko zakażeń, rozwoju chłoniaków i innych chorób limfoproliferacyjnych. Triamcynolon zmniejsza stężenie izoniazydu w osoczu. Lek przyspiesza metabolizm meksyletyny i zmniejsza jej stężenie w osoczu; nasila gromadzenie sodu w organizmie, powoduje obrzęki, zwiększenie ciśnienia tętniczego krwi. Może być konieczne ograniczenie sodu w diecie. Podczas jednoczesnego stosowania szczepionek zawierających żywe wirusy i immunosupresyjnych dawek glikokortykosteroidów możliwy jest rozwój chorób wirusowych i zmniejszona skuteczność szczepionki. Stosowanie triamcynolonu z innymi szczepionkami zwiększa ryzyko powikłań neurologicznych oraz zmniejsza wytwarzanie przeciwciał.
Dawkowanie
Doustnie. Dawkę należy ustalić indywidualnie, zależnie od rodzaju choroby i odpowiedzi na leczenie. Na ogół zaleca się podawanie leku raz na dobę, rano, zgodnie z rytmem dobowym. W niektórych przypadkach może być konieczne częstsze podawanie triamcynolonu. Dorośli: zazwyczaj 4-48 mg na dobę. Choroby układu endokrynnego: w niewydolności kory nadnerczy zazwyczaj dawka początkowa wynosi 4-12 mg na dobę z równoczesnym leczeniem mineralokortykosteroidami; duża zmienność dawek stosowanych w chorobach endokrynologicznych uniemożliwia podanie szczegółowego zakresu dawkowania. Choroby reumatyczne: w RZS, ostrym dnawym zapaleniu stawów, zesztywniającym zapaleniu stawów kręgosłupa, łuszczycowym zapaleniu stawów kręgosłupa, ostrym i podostrym zapaleniu kaletki maziowej, nieswoistym ostrym zapaleniu pochewki ścięgna dawka początkowa wynosi 8-16 mg na dobę, chociaż u niektórych pacjentów może być konieczne zastosowanie większych dawek. Kolagenozy: w toczniu rumieniowatym układowym dawka początkowa wynosi 20-32 mg na dobę, po uzyskaniu poprawy podaje się mniejsze dawki podtrzymujące; pacjentom z ciężkimi objawami podaje się większe dawki początkowe, 48 mg na dobę lub więcej i większe dawki podtrzymujące. Ostre reumatyczne zapalenie mięśnia sercowego: u pacjentów z ciężko przebiegającym ostrym reumatycznym zapaleniem mięśnia sercowego, z wysiękiem osierdziowym i (lub) zastoinową niewydolnością serca, wysięk osierdziowy i (lub) zastoinowa niewydolność serca (leczenie kortykosteroidami jest skuteczne w ostrych i ciężkich zmianach zapalnych): dawka początkowa 20-60 mg na dobę; po wystąpieniu poprawy dawkę dobową można zmniejszyć. Leczenie podtrzymujące trwa co najmniej 6-8 tyg. rzadko do 3 miesięcy. Leczenie kortykosterydami nie zastępuje leczenia przyczynowego. Choroby skóry i błon śluzowych: w pęcherzycy, opryszczkowym pęcherzowym zapaleniu skóry, ciężkim rumieniu wielopostaciowym, złuszczającym zapaleniu skóry, ziarniniaku grzybiastym dawka początkowa 8-16 mg na dobę. W ciężkiej łuszczycy dawka początkowa 8-16 mg na dobę; czas leczenia podtrzymującego zależy od reakcji pacjenta na lek. Choroby alergiczne: w całorocznym lub sezonowym alergicznym nieżycie nosa: 8-12 mg na dobę. W przypadkach nie poddających się leczeniu może być konieczne zastosowanie większych dawek początkowych i podtrzymujących. W astmie oskrzelowej - 8-16 mg na dobę. W alergicznym nieżycie nosa i w astmie oskrzelowej podawanie kortykosteroidów w celu łagodzenia ostrych stanów i długotrwałym leczeniu rzadko jest zalecane. W kontaktowym i atopowym zapaleniu skóry, leczenie miejscowe może być uzupełnione krótkotrwale przez doustne podanie 8-16 mg na dobę. Choroby oka: w alergicznym zapaleniu spojówek, zapaleniu rogówki, zapaleniu tęczówki i ciała rzęskowego, zapaleniu naczyniówki i siatkówki, zapaleniu przedniego odcinka oka, rozlanym zapaleniu błony naczyniowej tylnego odcinka oka, zapaleniu nerwu wzrokowego i współczulnym zapaleniu naczyniówki dawka początkowa 12-40 mg na dobę i zależy od ciężkości stanu, natury i stopnia procesu chorobowego struktury oka, ale poprawa jest zwykle szybka. Choroby układu oddechowego: w objawowej sarkoidozie, zespole Lofflera, berylozie, piorunującej lub rozsianej gruźlicy płuc (z jednoczesnym leczeniem przeciwprątkowym) dawka początkowa 16-48 mg na dobę. Choroby układu krwiotwórczego: dawka początkowa 16-60 mg na dobę. Dawkę podstawową należy dostosować w zależności od reakcji pacjenta na leczenie. Jeśli po odpowiednio długim okresie leczenia nie nastąpi poprawa, należy przerwać podawanie triamcynolonu i zmienić lek. Po uzyskaniu odpowiedzi klinicznej dawkę należy stopniowo zmniejszyć do najmniejszej skutecznej dawki. W sytuacjach stresowych (np. operacja, zakażenia, uraz) może być konieczne zwiększenie dawki. Choroby nowotworowe (w leczeniu paliatywnym): w ostrej białaczce u dzieci zwykle 1-2 mg/kg mc. na dobę, poprawa zwykle występuje pomiędzy 6. a 12. dniem podawania leku, a leczenie trwa 4-6 tyg. W białaczkach i chłoniakach u dorosłych 16-40 mg na dobę, chociaż w białaczce może być konieczne zwiększenie dawki do 100 mg na dobę. Obrzęki: w celu wywołania diurezy lub remisji proteinurii w zespole nerczycowym, bez mocznicy typu idiopatycznego lub w przebiegu tocznia rumieniowatego średnia dawka wynosi 16-20 mg (niekiedy do 48 mg) na dobę aż do wywołania diurezy. Diureza pojawia się zwykle 14 dnia, niekiedy może być opóźniona. Po wystąpieniu diurezy celowe jest kontynuowanie leczenia aż do ustąpienia objawów, wtedy dawkę należy zmniejszyć. W lżejszych przypadkach dawki wynoszą 4 mg na dobę. Gruźlicze zapalenie opon mózgowych: kiedy występuje blok podpajęczynówkowy lub zagrażający lek jest stosowany razem z właściwym leczeniem przeciwprątkowym, zwykle w dawce 32-48 mg na dobę w dawce pojedynczej lub dawkach podzielonych. Dzieci: dawkowanie u dzieci zależy od rodzaju i ciężkości choroby oraz od masy ciała. W niewydolności kory nadnerczy 0,117 mg/kg mc. na dobę lub 3,3 mg/m2 pc. na dobę w dawce jednorazowej lub w dawkach podzielonych. W innych wskazaniach 0,416-1,7 mg/kg mc. na dobę lub 12,5 - 50 mg/m2 pc. na dobę w dawce jednorazowej lub dawkach podzielonych.
W razie pominięcia dawki należy zażyć lek jak najszybciej lub, jeśli zbliża się pora dawki następnej, pominiętą dawkę opuścić. Nie należy zażywać dwóch dawek na raz. Jeżeli lek jest odstawiany po podawaniu dłuższym niż kilka dni, należy go odstawiać stopniowo.
Uwagi
Niektóre działania niepożądane (zawroty i bóle głowy, zaburzenia psychiczne) mogą wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów, obsługę maszyn. Triamcynolon należy stosować w najmniejszych skutecznych dawkach. Jeśli możliwe jest zmniejszenie dawki, należy zmniejszać ją stopniowo.